Mały krok naprzód

Mały krok naprzód

Po absolutnie historycznym wydarzeniu, jakim było pogonienie Niemców, mecz ze Szkotami miał być odpowiedzią na pytanie czy polska reprezentacja wreszcie zmieniła swoje obliczę, potrafiła wybić się na odpowiedni poziom, czy jest to ciągle ten sam twór, ten sam obraz kadry poległej w starciu z Czechami podczas Euro 2012. Niestety, chyba trzeba skłaniać się ku tej drugiej opcji, jednak niesprawiedliwością byłoby nie zauważenie pewnego progresu. 



Mecz z 11 października to był prawdziwy fenomen. Coś co wręcz nie miało prawa się wydarzyć. Zapanowała ogromna euforia, ogromna nadzieja na przyszłe spotkania, ale racjonalnie rzecz ujmując, trzeba sobie powiedzieć jasno: mieliśmy więcej szczęścia niż umiejętności. Trochę źle się czuje pisząc takie słowa, bo w obliczu tak gigantycznego sukcesu, sposób w jaki został on osiągnięty, jest sprawą zdecydowanie drugorzędną. Jednak Ameryki nie odkryję pisząc, że Niemcy byli drużyną co najmniej o klasę lepszą, stwarzali sytuacje stuprocentowe, a przegrali tylko dlatego, że fatalnie funkcjonowało im w tym meczu wykończenie (na co nie mały wpływ mieli oczywiście w niektórych momentach Szczęsny, bądź Glik). Tak czy siak, starcie z Niemcami na pewno stanie się polską legendą narodową. Jeśli awansujemy na Euro, bije ono pamiętny remis na Wembley na głowę. Nie zmienia to jednak faktu, że z pojedynku z ubiegłej soboty teoretycznie kadra Nawałki nie powinna podlegać żadnej ocenie. Mieliśmy prawo przegrać. Żeby awansować na mistrzostwa we Francji, zwycięstwa nad Niemcami wcale nie były wkalkulowane w nasz plan na tę eliminacje. Za to ze Szkocją u siebie - jak najbardziej.



Nawałka miał sprawić, że zaczniemy wygrywać z drużynami  tej samej wielkości co nasza reprezentacja. Bo co z tego, że remisujemy z Anglią, skoro dwukrotnie przegrywamy z Ukrainą i jedyne na co nas stać to remisy z mocno przeciętną, lichą Czarnogórą. Były trener Górnika miał także zadziałać, abyśmy zaczęli chociaż wygrywać u siebie, bo bez tego o jakąkolwiek kwalifikacje do dużego turnieju ani rusz. Trzy punkty z Niemcami to duży plus, ale nawet mimo ponownego potknięcia się mistrzów świata, tym razem z Irlandią, trzeba zakładać, ze nasi zachodni sąsiedzi grupę wygrają i walka rozstrzygnie się o miejsce drugie i trzecie. A więc szczególnie trzeba skupiać się na takich meczach jak ten ze Szkocją. A jak to wyglądało? Może będę okrutny, ale momentami w pierwszej połowie byliśmy jeszcze bardziej bezradni niż w pierwszym październikowym meczu eliminacyjnym. Tam bowiem nasze bieganie za przeciwnikiem było zaplanowane, a tutaj wynikało z wyższości Szkotów.



Ale nie ma co się dziwić skoro, jakby nie patrzeć, z wyjątkiem środkowych obrońców i Grzegorza Krychowiaka - a więc zawodników stricte defensywnych, Nawałka korzysta z piłkarzy, którzy zawiedli na Euro. Niby, lepszych nie mamy, ale do nie dawna nawet formacja wciąż była ta sama. Szczytem naiwności jest przecież powtarzanie ciągle tych samych czynności, czekając na inny rezultat. Ten mały progres naszej kadry był możliwy dzięki temu, że były trener Zabrzan zrobił coś, na co nie mieli odwagi Smuda ani tym bardziej Fornalik. A więc wyselekcjonował piłkarzy, którzy w obecnej chwili okazali się dużym wzmocnieniem kadry, a  których typowy polki kibic który sam dla siebie powołuje swoją reprezentację, raczej by pod uwagę nie brał. Bo na tym polega praca trenera reprezentacji. Musi mieć swoją wizję. Trener Loew od lat powołuje dość kontrowersyjnie, wielu klasowych piłkarzy pomija, innym daje szansę i to przynosi znakomite rezultaty. Od kilku lat gramy to samo, tymi samymi piłkarzami i przynosi to ten sam, opłakany skutek. Nawałka stawiając na dwóch napastników i nie bojąc się dawać szans rezerwowemu w klubie Milikowi, oraz stawiając na Sebastiana Milę, pokazał, że całkiem niezły z niego selekcjoner. Ostatnie minuty meczu ze Szkotami dały nadzieję, że potrafimy jednak jakieś składne akcje na połowie rywala rozgrywać. I oby ten obraz bezradnych Polaków z pierwszej połowy wtorkowego spotkania już nie powrócił.